Σ’ ένα εκτενές μελέτημα, το 1995, για το ηθογραφικό διήγημα «Θάνατος παλληκαριού» του Κωστή Παλαμά (1892), που αποτελεί χωρίς αμφιβολία το αποκορύφωμα και το αριστούργημα του είδους, αλλά συγχρόνως ξεπερνάει ήδη, ιδίως στον ιδεολογικό τομέα, το ηθογραφικό κίνημα, προσπάθησα να αναπτύξω μια τέτοια θεατρολογική μεθοδολογία της ανάλυσης των μικροδομών του έργου, χωρίζοντας το σε 21 αφηγηματικές μονάδες, που περιγράφουν σε κάθε στιγμή τη θέση και απόσταση του αναγνώστη από τα γεγονότα του αφηγήματος με κινηματογραφική ορολογία, συγκρίνοντας τη ματιά του αναγνώστη με το φακό της κάμερας, που κινείται μεταξύ «γκρο πλαν» και «ζουμ», μεταξύ αποστασιοποιητικής επικής αφήγησης και άμεσης μέθεξης σε μια δραματική σκηνή με ζωντανό διάλογο, παρακολουθεί τις αλλαγές και μεταπτώσεις των προοπτικών και οπτικών γωνιών της κάμερας, που βασίζεται σε ποικίλες τεχνικές του αιφνιδιασμού. Αυτές οι εμβόλιμες θεατρικές σκηνές με ευθύ λόγο και διάλογο είναι εύκολο να εντοπισθούν και να αναλυθούν ως ευανάγνωστα δραματικά στοιχεία που καθιστούν πιο ζωηρή την αφήγηση.