Αν η λογοτεχνία έχει ως κύρια αποστολή την αισθητική απόλαυση και την τέρψη του αναγνώστη, όπως πιστεύουν πολλοί, τότε Το στρατόπεδο του Γιάννη Φίλη θα μπορούσε αυτόματα να ενταχθεί στα περιθωριακά έργα της λογοτεχνικής παραγωγής, με όλες τις αρνητικές συνυποδηλώσεις που θα είχε μια τέτοια κατηγοριοποίηση. Ο Γιάννης Φίλης ανατρέπει αυτή τη συλλογιστική, αφού καταφέρνει μέσα από τις ωμές περιγραφές των πράξεων ενός κυνικού εγκληματία, που μόνο εμετικές διαθέσεις προκαλούν στον αναγνώστη, να δώσει πολύ πιο αποτελεσματικά ερεθίσματα για την εξαγωγή συμπερασμάτων, τα οποία, ενώ είναι εν πολλοίς αυτονόητα, δεν υπαγορεύονται ούτε τονίζονται εμφατικά, με ανούσιες ηθικοδιδακτικές παραινέσεις. Σε ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται από την αρχή ως το τέλος στις θηριωδίες του πολέμου, εμφανίζεται απελπιστικά σπάνια το αντώνυμο ειρήνη.