Είχα την τύχη να μου ζητηθεί να μεταφράσω τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Καλαμάς κι Αχέροντας του Χριστόφορου Μηλιώνη, και λέω τύχη, επειδή νιώθω πως μπορώ να διεκδικήσω κάποια διαπιστευτήρια, τα οποία με βοηθούν να κατανοήσω την επαρχιακή κοινωνία του ηπειρώτικου χωριού, όπου μεγάλωσε ο Μηλιώνης. Κι εγώ επίσης μεγάλωσα σε μία αγροτική κοινωνία της Βόρειας Ιρλανδίας, όπου η μητέρα μου, όπως και ο πατέρας του συγγραφέα, δίδασκε στο τοπικό δημοτικό σχολείο. Το πιο σημαντικό είναι ότι το γεγονός πως είμαι Ιρλανδέζα με καθιστά ίσως πολύ ευνοϊκά προσκείμενη στην εμπειρία του συγγραφέα. […] Στο διήγημα με τίτλο Καλαμάς κι Αχέροντας ο Μηλιώνης με λακωνικό ύφος ανακαλεί τις επίπονες προσπάθειές του να βρει μια θέση δασκάλου ανοίγοντας προσεκτικά δρόμο μέσα από το ναρκοπέδιο καχυποψίας και δυσπιστίας, το οποίο παρέμεινε και μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Επίσης η αίσθηση αποξένωσης και μοναξιάς, ως κληροδότημα των προηγούμενων τραυματικών γεγονότων, ζωντανεύει με συγκινητικό τρόπο στο διήγημα με τίτλο «Ο τσαλαπετεινός».