Επομένως, ό,τι επιχειρείται στο περιορισμένο πλαίσιο αυτής της εργασίας είναι μια πρώτη συνοπτική παρουσίαση και ανίχνευση της λογοτεχνικής κριτικής του Αιμ. Χουρμούζιου, κυρίως με βάση τα κείμενα του που έχουν συγκεντρωθεί στους τόμους Ο αφηγηματικός λόγος (1980), Παλιά και νέα ποίηση (1980) και Ειδωλολάτρες και ειδωλομάχοι (1983), καθώς και τη γραμματολογική επισκόπηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας, την οποία έγραψε για το Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του «Ηλίου». Δηλαδή, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί και να σχολιαστεί μέρος από την κριτική του που αφορά τη θεωρία και την πράξη του ποιητικού και του πεζού λόγου. Ο περιορισμένος χρόνος και η έκταση του μελετήματος αυτού δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθώ με τις εκτενέστερες και συνθετικές μονογραφίες του, που αναφέρονται στους Παλαμά (3 τόμοι: 1944, 1959 και 1960 αντίστοιχα), Ε. Ο’Νeill (1945), Θεοτόκη (1946), Καζαντζάκη (συναγωγή παλαιότερων κειμένων, 1977), ούτε με τις θεατρικές κριτικές του.