Με έναυσμα την παραπάνω ομολογία του Οδυσσέα Ελύτη θα δοκιμάσω την καταλληλότητα της έννοιας του ʼλλου ως εργαλείου προσέγγισης της ποίησής του, ιδιαίτερα στις συλλογές Τα Ελεγεία της Οξώπετρας, Δυτικά της Λύπης και Εκ του πλησίον. Η διαρκής σύγκρουση του ποιητή με αυτό που ονομάζει «το κοινό αίσθημα των μελετητών» δεν εκπορεύεται, όπως ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί, από τη διάθεσή του να υποτιμήσει τους άλλους, αλλά από την αίσθηση του ότι ο ίδιος αδικείται από αυτούς. Ο ʼλλος –ο συνήθης και ανυποψίαστος αναγνώστης– λειτουργεί, μας λέει, ως παραμορφωτικός «καθρέφτης» που αλλοιώνει το είδωλο του (ΕΠ, 46). Πέρα όμως από την κειμενική της διάσταση, η προαγωγή του ʼλλου σε όργανο ναυσιπλοΐας αποτελεί και μια επιλογή που οδηγεί στη δυναμική ερμηνεία του ελυτικού σύμπαντος.