Πίσω από τον αυστηρό επιστημονικό λόγο η προτίμησή του για ορισμένες αισθητικές μορφές και η πρόθεση του όχι μόνο να μελετηθεί ένα έργο, αλλά να αναβιώσει και ο άνθρωπος που το δημιούργησε, αφήνουν να φανεί σχεδόν διάφανο το βιωματικό υπόστρωμα της γραφής και το συναισθηματικό φορτίο των λέξεων που ταιριάζουν στην ποιητική ιδιοσυστασία του: «Θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω, για να συναντήσουμε τη φυσιογνωμία του Τέλλου ʼγρα στο φυσικό της πλαίσιο. Νάναι άνοιξη ή φθινόπωρο, κι ενώ θα βραδιάζει σε κάποια αθηναίικη γειτονιά, από ένα «πίσω τρίστρατο», να φτάνει ο σκοπός μιας δειλής φυσαρμόνικας… Νάναι η ώρα που οι φωνές των παιδιών μουδιάζουν μέσα στο σύθαμπο, που σταματούν αποκαμωμένες τα χαρούμενα ξεφωνητά κι αρχίζει, σιγά-σιγά, ν’ απλώνεται παντού η πρώτη βραδινή ησυχία. Κάτω, οι κεντρικοί δρόμοι νάχουν γεμίσει κίνηση και φωταψία. Μα εδώ, νάναι απόμερα, τα λαμπιόνια να τρέμουν στις γωνίες χλομά, και μόνο, αραιά και πού, νάρχεται λίγο φως από καμμιά φωτισμένη γρίλλια».