Είναι κάπως δύσκολο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, χωρίς τον κίνδυνο να παρεξηγηθεί. Εξ άλλου, καλύτερα από κάθε άλλη εξήγηση μάς εκφράζουν τα ίδια τα έργα μας. Αν το έργο δεν είναι σε θέση να μεταδώσει μονάχο του ό,τι πιο αξιόλογο έχουμε να πούμε, τότε –αλίμονο!– καμιά «εκ των υστέρων» δική μας επέμβαση δε θα μπορέσει να το κάνει να μιλήσει. Ίσως το μόνο που θα είχαμε να προσθέσουμε εμείς θα ήταν μερικά πληροφοριακά στοιχεία ή, το πολύ, μια συνοπτική εικόνα της πορείας μας από τη δική μας σκοπιά – και σε τούτο θα περιοριστώ κι εγώ εδώ. Δίχως καμιά πρόθεση αξιολόγησης, λοιπόν, θα έλεγα, ότι η ποιητική μου πορεία αρχίζει με μια στάση ευαισθησίας απέναντι στον κόσμο. Με την πρώτη συλλογή «Τα τοπία του φεγγαριού» (1955), ξεκινώ από τον συμβολισμό και τον νεοσυμβολισμό, για να τον προωθήσω σ’ έναν συνδυασμό ανανεωμένων παραδοσιακών στοιχείων με τη μετά το 1935 εκφραστική τόλμη των νέων ποιητικών ρευμάτων στην Ελλάδα.