Ο Σεφέρης δίνει δύο λόγους για τη δική του μετάφραση του Eliot. Ο πρώτος είναι ότι δεν διαθέτει άλλο τρόπο να εκφράσει τη συναισθηματική του αντίδραση προς τα ποιήματα και την επιρροή που είχαν στο δικό του έργο. Δεν εκπλήσσεται που οι κριτικοί καταδεικνύουν και απομονώνουν αυτή την επιρροή, επειδή «δεν υπάρχει πραγματική παρθενογένεση στην τέχνη». Το έργο της μετάφρασης ήταν το τελευταίο στο οποίο μπόρεσε να απορροφηθεί τελείως και το αναπολεί με νοσταλγία: «Βασικά», γράφει, «έκανε περισσότερο καλό σε μένα παρά στον αναγνώστη». Ο πόλεμος ακολούθησε αμέσως, «αλλά ακόμη και μέσα σ’ αυτόν τον παραλογισμό ο Eliot παρέμενε, φαντάζομαι για πολλούς –σκέφτομαι τον πρόωρα χαμένο Sidney Keyes– όπως και για μένα, ως ένα από τα μικρά εκείνα φώτα που υπάρχουν σε έναν σκοτεινό κόσμο».