Τη «γέφυρα» Ελλάδας-Αιγύπτου, για τη νεότερη εποχή, υπογραμμίζει και ο ιστορικός: «Η θάλασσα που χωρίζει τις δύο χώρες δεν υπήρξε στις σχέσεις τους φραγμός, αλλά κρίκος συνδετικός», εκτιμά ένας από τους εκπροσώπους και τους ιστορικούς του αιγυπτιακού ελληνισμού, ο Μανώλης Γιαλουράκης (Γιαλουράκης, 1967: 9). Η γεωγραφική γειτνίαση δεν μπορεί να εξηγήσει κατ’ αποκλειστικότητα την προτεραιότητα της αιγυπτιακής παροικίας στην ιστορία του εξωελλαδικού ελληνισμού, αλλά και οι κοινωνικοπολιτικοί όροι μπορούν απλά να συνυπολογιστούν στους παράγοντες που ευνόησαν ένα δυναμικό φαινόμενο πολιτισμικής ευγονίας. Η δημιουργία του όμως εξηγείται με λιγότερο φανερούς όρους: είναι, ίσως, η έγγειος σχέση με τον τόπο, ο οποίος συνδέεται με μια πολυεθνική φάση της ιστορίας του ελληνισμού, ή ακόμη γιατί εδώ συντελέστηκε εκείνο που ορισμένοι θεωρούν ως ουσία της ελληνικής παράδοσης (Δημαράς, 1952: 35): η αφομοίωση πολιτισμικών εμπειριών διαφορετικής προέλευσης και μέσα από αυτήν η ανανέωση της ελληνικής παράδοσης.