Αφετηριακό προβληματισμό για τη θεωρητική προσέγγιση και ερμηνεία αυτής της πνευματικής διαδρομής αποτέλεσε το κατά πόσον η γλώσσα της φιλολογικής κριτικής και ανάλυσης μπορεί να είναι συμβατή –για να χρησιμοποιήσω αυτό το δόκιμο ιατρικό όρο– προς το πνεύμα και την υφή της Σικελιάνειας ποίησης και «φιλοσοφίας» και πόσο θεμιτή θα ήταν η συμβατική εκλογίκευση –εννοώ και ως γλωσσική μορφή και ως φιλοσοφικό περιεχόμενο– των αναβαθμών μιας θεωρίας που υπήρξε το φυσικό προϊόν διαισθητικής μάλλον και ενορατικής ματιάς, καθ’ υπέρβαση της κάθε λογής διανοητικής ή άλλης συμβατικότητας.