Μια προσεκτική ανάγνωση της Σίβυλλας αποκαλύπτει ότι στην τραγωδία αυτή δεν έχουμε μόνο σκηνικές οδηγίες του τύπου «φεύγει ο τάδε», αλλά η αναχώρηση συνυφαίνεται με τις ανάγκες του έργου. Έτσι, π.χ., βλέπουμε μετά το στίχο 389 την αναχώρηση του Αργίλαου, του Πύθιου και του Κράτη, που η παρουσία τους ήταν αναγκαία για να πληροφορηθεί ο θεατής ότι η Σίβυλλα έδωσε την προμαντεία σ’ έναν ξωμάχο. Ταυτόχρονα έχουμε και την αναχώρηση του Όσιου Τελεσφόρου. Έτσι οι δυο πρωταγωνιστικές μορφές της Σίβυλλας και του Όσιου Νίκαντρου θα μείνουν μόνες, γιατί πρέπει να αναμετρηθούν «ώσμε τα βάθη της ψυχής».