Είναι γνωστό πως ανάμεσα στους μεγάλους νεοέλληνες ποιητές, ο Σικελιανός διακρίνεται για την οικείωσή του με τα θρησκευτικά κέντρα και τις μυστηριακές λατρείες της αρχαιότητας, όπου αναζητούσε τις θεμέλιες ρίζες της παράδοσής του, και οραματιζόταν έναν καθολικό μύθο που να ενώνει τις προϊστορικές μητριαρχικές θρησκείες με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, την ορφική διδασκαλία, το χριστιανισμό και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Τα σημαντικότερα από τα κέντρα αυτά είναι οι Δελφοί και η Ελευσίνα. Τα άλλα είναι η Ολυμπία και το ʼγιον 'Ορος. Στην ανολοκλήρωτη σειρά των ομιλιών που αποτελούν την Ελευσίνια Διαθήκη του, ο Σικελιανός ανακαλεί την πρώτη οραματική και διαισθητική επαφή του με το Ελευσίνιο Ιερό, όταν ήταν στην «ιερή», όπως τη χαρακτηρίζει, ηλικία των είκοσι χρόνων και η ψυχή του «πρωταντίκριζε την ιστορία και τη ζωή απαλλαγμένη από κάθε χρονολογική ή εξωτερική διάσπαση της κι από κάθε λογοκρατική της πίεση ή διαστροφή».