Η ποίηση του Αγγέλου Σικελιανού εμφανίζει μια εντυπωσιακή ποικιλία μορφών και διακρίνεται από πρωτεϊκές μεταμορφώσεις και ρηξικέλευθες ρυθμικές αναζητήσεις. Στον Λυρικό Βίο συναντούμε δείγματα ελεύθερου στίχου (Πρόλογος στη ζωή, λίγα ποιήματα των Λυρικών Β΄), τον ελευθερωμένο στίχο (Αλαφροΐσκιωτος), ποικίλες ρυθμικές πραγματώσεις του δεκαπεντασύλλαβου (Ραψωδίες του Ιονίου, Μήτηρ Θεού, Πάσχα των Ελλήνων, Δελφικός λόγος), όπως επίσης μια μεγάλη γκάμα ποιημάτων σε αυστηρά έμμετρη μορφή, με ποικίλους συνδυασμούς στροφών, στίχων και ομοιοκατάληκτων σχημάτων (ποιήματα Λυρικών Α' και Β΄). Απόρροια αυτής της ρυθμικής πολυπραγμοσύνης είναι η διαπίστωση ότι ο Σικελιανός πειραματίστηκε, όσο κανένας άλλος νεοέλληνας ποιητής, με ακραία αντίθετες ποιητικές μορφές, που καλύπτουν όλο το φάσμα των σύγχρονών του μετρικών επιλογών, από τον ελεύθερο στίχο, την αιχμή του δόρατος μιας μορφικά επαναστατικής ποίησης, έως το σονέτο, τη δεξιοτεχνική κορυφή της αυστηρά έμμετρης στιχουργικής παρακαταθήκης. Παρά την εξαιρετικά μεγάλη ρυθμική ποικιλία της, η ποίηση του Σικελιανού δεν απασχόλησε τη μετρικολογική έρευνα παρά μόνο πρόσφατα. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια παράδοξο, αφού το ενδιαφέρον για αυτόν τον κλάδο σπουδών αναθερμάνθηκε τα τελευταία χρόνια.