Έτσι, η φιλολογική εργασία του Δημ. Χ. Σκλαβενίτη, προσλαμβάνεται ως σημαντικό έργο υποδομής για μια συνθετική πλέον θεώρηση γύρω από τον ποιητή και την εποχή του –τις εποχές του, καλύτερα– αλλά και την ιστορία της κριτικής αποτίμησης του ελληνικού υπερρεαλισμού γενικότερα. Πέρ’ από τη διαγνωσμένη συχνά αντίθεση ποίησης και φιλολογίας, το βιβλίο δεν είναι ένα «αποσαρκωμένο» επιστημονικό έργο, που προσφέρεται αποκλειστικά στον ειδικό: είναι πολύ περισσότερο ένα πανοραμικό κάτοπτρο, που παράγει και αναπαράγει εικόνες και ήχους «μετακινώντας κάθε φορά τα όρια»: εκεί που η σκέψη εναγώνια ψαύει τη διαρκή ροή των πραγμάτων, συνθέτοντας τα δικά της τοπία.