Οι οφειλές της καβαφικής ποίησης στη λογοτεχνική παραγωγή των ελληνιστικών χρόνων, καθώς και σε εκείνη της ύστερης αρχαιότητας, είναι ένα θέμα που έχει επισημανθεί και πολύπλευρα εξετασθεί από τη σύγχρονη κριτική, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι ο διάλογος του Καβάφη με αυτά τα κείμενα έχει μελετηθεί σε εξαντλητικό βαθμό. ʼμεσες αναφορές σε συγγραφείς και κείμενα, οι οποίες υπάρχουν στα ίδια τα καβαφικά ποιήματα, αλλά και σχόλια του ίδιου του ποιητή από το αρχείο του, διευκολύνουν τη διερεύνηση των πηγών της ποίησης του, ιδίως σε σχέση με ζητήματα θεματολογικής τροφοδότησης. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι σε όλες τις περιπτώσεις, στις οποίες η καβαφική ποίηση παρουσιάζει έναν έντονα διακειμενικό χαρακτήρα, ο χαρακτήρας αυτός μπορεί να συνοψισθεί στην απλή μεταφορά θεμάτων και τη μίμηση λεκτικών μοτίβων ή μορφολογικών χαρακτηριστικών, που προέρχονται από προγενέστερες λογοτεχνικές φόρμες, ή ακόμη ότι επισημαίνεται πάντα με τρόπο σαφή και άμεσο από τον ίδιο τον ποιητή.