Γεννήθηκα και πέθανα πολλές φορές. Το τελευταίο μου όνομα ήταν Υβόμπ Νταούμπ. Οι καντάδες που τραγουδούσα άφησαν εποχή. Μερικοί υποστηρίζουν ότι κάπνιζα ασυστόλως. Μου άρεζαν τα πασούμια κι ο νισεστές. Ο λαιμός μου έμοιαζε με ξυλάγγουρο. Τα δεκατέσσερα παιδιά που αράδιασα εν ριπή οφθαλμού χαίρουν άκρας υγείας. Η Τύνιδα με λάτρεψε ως Θεό. Παντρεύτηκα με παπά και με κουμπάρο κάτω στη Ρόδο, το Ροδονήσι. Ασπάστηκα τον φετιχισμό, καταπίνοντας λουκάνικα. Λένε πως κάποτε –επωφεληθέντες της απουσίας μου– με καρπάζωσαν. Μου ’δωσαν απαλλαγή απ’ το στρατό. Είναι ψέμα πως στα μπουρδέλα της γειτονιάς μιλούσα αγγλικά με γαλλική προφορά. Μισούσα τον Όλυμπο και τους Ολυμπιονίκες. Με είδανε για τελευταία φορά σ' ένα τρίστρατο αγκαζέ μ' έναν στρατιώτη.