Κ' είπα σαν σε πρωτόδα στον ενάντιο καιρό / απ’ τη βαθιά καταγωγή του εργαστηρίου σου / με τα ψημένα δάχτυλα στις ρόγες / που τα χοντρά κάρφωναν άρβυλα του Διγενή / σίγουρος να πατεί στο μαρμαρένιο αλώνι: / — Εκεί σου πρέπει –δεν αργεί ο καιρός– / σε μια λυκοπροβιά, να γράψεις το τραγούδι σου / για να τ’ ακούσει να θυμώσει ο άνεμος / για να τ’ ακούσει ο ήλιος και να ντροπιαστεί / το σύννεφο να στάξει πέφτοντας νερό.