Βγάλαμε αυτά τα βιβλία. Οφείλω να σημειώσω ότι τα «Ελληνικά Γράμματα» προλάβανε μια επιθυμία μου που δεν την είχα εκφράσει. Ήθελα τα δυο βιβλία, οι Νύχτες και Αυγές και το Αυτά που Μένουν να μπορούσαν να συνυπάρξουν, να ξαναβγαίνανε και τα δυο μαζί, στον ίδιο χρόνο. Στο σύνολο των βιβλίων μου έχουν μια θέση όπως είναι σε μια ιστορία η αρχή και το τέλος. Δεν το λέω με την έννοια πως κάτι δεν προηγήθηκε, κάτι άλλο δεν θα επακολουθήσει, εννοώ ό,τι θέλει και προσπαθεί να πει ένας συγγραφέας της λογοτεχνίας με όλο μαζί το έργο του. Είτε λίγα έγραψε είτε πολλά, δουλεύοντας πάνω σ’ ένα ή περισσότερα είδη, στη δουλειά του όλο και ανιχνεύεται, κρίνω εξ ιδίων, ένας άξονας και εκεί συγκλίνουν και τ’ άλλα βιβλία και σχηματίζεται μια άλλη ιστορία, μια δεσπόζουσα που σε μένα αρχίζει πράγματι με τις Νύχτες και Αυγές και συγκεφαλαιώνεται με το άλλο βιβλίο – να το πω με περισσότερη ακρίβεια: αποσαφηνίζεται και συγκεφαλαιώνεται, δυο λέξεις που θέλουν βέβαια κι άλλα πολλά για να αναλυθούν, αλλά δεν είναι του παρόντος.