Υπάρχει ένα αδιάψευστο σημάδι που διαχωρίζει την πραγματική από την κιβδηλη τέχνη – ήτοι, η μεταδοτικότητα της τέχνης. Εάν ένας άνθρωπος χωρίς να κοπιάζει και χωρίς να αλλάζει την άποψή του, όταν διαβάζει, ακούει ή βλέπει το έργο κάποιου άλλου, νιώθει μία νοητική κατάσταση η οποία τον ενώνει με τον άλλον και με όσους επηρεάζονται απ’ αυτό το έργο, τότε το αντικείμενο που προκαλεί αυτήν την κατάσταση είναι ένα έργο τέχνης. Και όσο ποιητικό, ρεαλιστικό, εντυπωσιακό ή ενδιαφέρον κι αν είναι ένα έργο, δεν είναι έργο τέχνης, εάν δεν προκαλεί αυτό το (τελείως ιδιαίτερο) συναίσθημα της διασκέδασης και της πνευματικής ενότητας με τον συγγραφέα και με όσους επηρεάζονται από το έργο. (…)