Υπάρχει πάντα κάτι στην ποίηση του Κυριάκου Χαραλαμπίδη που απλώνει λίγο περισσότερο από εκείνο που γνωρίζαμε ως τώρα ή που μπόρεσαν να μας δώσουν οι σημαντικότεροι ποιητικοί του πρόγονοι, όσο και οι ομήλικες και οι νεότεροι συμποιητές του. Τούτο το άπλωμα, κάτι σαν μεγαλύτερη δρασκελιά πάνω από τα χρώματά μας, η ματιά πίσω και πέρα από τους λόφους, έχει το χάρισμα να μας κάνει πιο ευκίνητους και πιο πανούργους. Οπωσδήποτε βέβαια κερδίζουμε πολλαπλά και σε θέματα «ύψους», δηλαδή (για να κυριολεκτούμε) ύφους, και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη ανακούφιση.