Ήθελε να παίξεις το γλωσσίδι του κουδουνιού πολλές φορές και δυνατά για να σ’ αντιληφτεί – και αν! Ήταν κουδούνι ποδηλάτου και το ’χε καρφωμένο στον παράσταση της αυλόπορτας – στο πρώτο μετερίζι του αλλοσούμπουρδου καταυλισμού του. Τα χειμωνιάτικα πρωινά, μέσα στην ολοκάθαρη ατμόσφαιρα της «Φλόγας», οι χωματόδρομοι ρέμβαζαν απερίσπαστοι περιφρουρώντας τ’ άδεια, μοναχικά εξοχικά σπιτάκια του κοσμάκη. Ο ήλιος σκιαμαχούσε με τα λιανολίθαρα που ξεπετιούνταν κατά βούληση καταμεσής του δρόμου, χωνόταν στα χαντάκια να τους διορθώσει τη φωτοσκίαση, χαϊδολογούσε και τα’ αχνάρια των τροχών στην ξεραμένη λασπουριά, φτεροκόπαε μαζί με τη σημαία που σπάραζε δεμένη στον τρεμουλιαστό κοντό.