Είναι λοιπόν Η Μύγα, ποίημα ενταγμένο στα Τραγούδια της Πείρας (1794), ένα ακόμα δείγμα της αθώας αυτής «εξαπάτησης» που ενυπάρχει στην ποίηση του Μπλέηκ; Το ποίημα αυτό μοιάζει να συνδυάζει με τρόπο συναρπαστικό την (προσποιητή;) αφέλεια της ερώτησης και την «πείρα» του συλλογισμού που εμπεριέχει αιτιακή λογική και συμπέρασμα. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Αν θεωρήσουμε τα ερωτήματα, με τα οποία άλλωστε είναι διάστικτη η ποίηση του Μπλέηκ, κατ’ εξοχήν διεργασία του νου, αλλά συνάμα διαδικασία αμφισβήτησης της απολυτότητας των πραγμάτων, μία ανάσα στη νομοτέλεια της απόφανσης, και αναλογιστούμε την «απλοϊκότητα» ενός ερωτήματος που αφορά στη σύγκριση ενός ανθρώπου και μιας μύγας, ίσως ο ποιητής να έχει όντως καταφέρει ένα πλήγμα στο τείχος της νοησιαρχίας. Αν συνδυάσουμε με αυτό την έλλειψη κρυστάλλινης σχέσης αίτιου και αποτελέσματος στις δύο τελευταίες στροφές, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, καθώς και την παιδικότητα του τραγουδιού, η αίσθηση αυτή γίνεται εντονότερη. Σημαντικό στοιχείο για την κατανόηση της λογικής φοράς του ποιήματος αποτελεί η λέξη “thought", που αποδίδουμε σα «σκέψη».