Τελικά, το βάθος των πραγμάτων τεκμαίρεται από τον ρυθμό που καθορίζει την πλεύση μέσα στην άβυσσο της ψυχής. Το δοιάκι αυτού του καραβιού είναι η Μνήμη – μ’ αυτήν υφαίνεται ο κόσμος του μύθου και της ιστορίας, μ’ αυτήν οι «άγγελοι ξετυλίγουνε τον ουρανό» (για να θυμηθούμε ένα στίχο από τις «Λεπτομέρειες στην Κύπρο»). Και τώρα, σχετικά με τη δική μας μνήμη, δεν θα έλεγα πως είναι «καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια». Το χρέος μας είναι ν’ ακολουθήσουμε μιαν άλλη σεφερική συνταγή, που μας μαθαίνει τον τρόπο να βλέπουμε «τα πράγματα πίσω από το χρυσάφι και το μετάξι».