Στην ιερή χαράδρα / των άγριων Φαιδριάδων / όταν μπαίνεις, / στάσου ευλαβικά / στη ρίζα της Υάμπειας / με το νερό της Κασταλίας / τους ρύπους σώματος και ψυχής / για να καθάρεις. / Δεν είναι ένα νερό / κοινό σαν τ’ άλλα- / από της θεάς Γης / –πού πάντα κατοικεί εκεί– / τα βαθιά σπλάχνα / διαυγές και καθάριο, / γεμάτο δύναμη / στην επιφάνεια αναβλύζει.