Κοιτάζοντας πρωί από το Παλαμήδι κάτω τριγύρω / Την Αργολίδα χωράφια πράσινα και χώμα / Με γαλάζιο με άσπρα νήματα το βλέμμα μου / Φθάνει μακριά στ’ άγρια βουνά και τα φαράγγια / Στις Μυκήνες. Κάπου στο ανάκτορο ίχνη από / Το αίμα. Τρέχοντας ανεβαίνω πίσω από κορμάκι / Καλλίπυγο με λίγο την πλάτη γυμνή εκεί που / Αρχίζει ποταμάκι σάρκας και λάμπει και / Χύνεται χαμηλά δείχνοντας ολόχρυσο το ποθητό / Ανάπλι. Ω Νίκο Νίκο που είσαι να χαρείς