Μου φάνηκε πως πάλεψε ενάντια στα κύματα του επερχόμενου τελειωτικού σκότους –σκότους ή λήθης– για να μαζέψει αυτά τα ελάχιστα τρίμματα από τις βιαστικές τροχιές των αστεριών, τροχιές εφήμερης ζωής, να τα περισώσει, μικρά σπαράγματα από την αλλοτινή διαγραφή της λάμψης. Μικρά σπαράγματα. Που επέπλεαν ακόμα πάνω στο αδιάφορο χάος της λησμονιάς. Σαν να τα μάζεψε ένα ένα, μικρές στιγμές ανθρώπινες, πριν καταποντιστούν στους σκοτεινούς βυθούς, μικρές ανθρώπινες χειρονομίες, το χέρι που κρατά έναν ανθό ή που διαγράφει την τρυφερή κίνηση στο αγαπημένο πρόσωπο. Ή ακόμα, το εσωτερικό κάποιου ελληνικού αρχοντικού, όπου μαντεύεις τη ζωή των ανθρώπων της, το φαγητό έχει σερβιριστεί στις λεπτές πορσελάνες και τα ήρεμα ευγενικά χέρια αγγίζουν τα ασημένια μαχαιροπίρουνα. Έτσι, από το ελάχιστο, η Μαρία Καραβία, και με ένα λόγο βαθιά ποιητικό και συγκινησιακό, άρθρωσε το μέγιστο.