Και η γραφή στην Ίσαλο γραμμή είναι τρισυπόστατη: ποιος αναγνώστης μπορεί να δει τον τίτλο και να μην σκεφτεί τα δύο επίθετα που αντιτίθενται στο ίσαλος; Έχουμε λοιπόν ίσαλο γραφή, αυτήν που δημιουργεί σταθερότητα, ύφαλο γραφή, γιατί κρύβεται κάτω από τη θάλασσα, άρα επικοινωνεί πλαγίως, και έξαλλο γραφή, αυτήν που αυτοεξορίζεται έξω από τη θάλασσα, έξω από μια ανθρώπινη πραγματικότητα: γίνεται «ονειρική» είτε γιατί ανήκει στο χώρο του φανταστικού, είτε γιατί αντιγράφει το νυχτερινό όνειρο, που είναι συχνά εφιάλτης. Με την ίσαλο γραμμή, τίτλο και άξονα του βιβλίου, οι μεταφορές εξοστρακίζονται, ενώ η απουσία τους μας παρασύρει σε μια σειρά από συνεκδοχικές εικόνες που αναπαριστούν ταυτόχρονα τη ζωή και την τέχνη. Ωστόσο, ας δούμε πόσο μπορεί να ισχύει αυτή η διαπίστωση για τα δύο προηγούμενα πεζά του Τίτου Πατρικίου. Στη Συμμορία των δεκατριών ο ώριμος συγγραφέας προσθέτει έναν πρόλογο στο κείμενο του δωδεκάχρονου Τίτου, υποχρεώνοντάς μας έτσι σε σημειωτική και αναδρομική ανάγνωση του πρώιμου κειμένου του