Η σύγχρονη γλωσσολογία διαχωρίζει την αναφορική λειτουργία της γλώσσας που σχετίζεται με το λογικό από την ποιητική που αφορά τη συγκίνηση, το θυμοειδές. Σκοπός του Λειβαδίτη είναι να συγχωνεύσει τις δυο αυτές λειτουργίες ή να μπορέσει να επιτύχει τη διάχυση της μιας μέσα στην άλλη. Παράλληλα πασχίζει να συμφύρει μέσα στην ίδια λέξη τη δήλωση, την άμεση καθημερινή και πιο απλή σημασία της με την συνυποδήλωση, τις συνειρμικές σημασίες, που ποικίλλουν ανάλογα με τις εμπειρίες του αναγνώστη: Έργο δύσκολο, ώστε ο ίδιος να μιλά για «την Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα»