Η θάλασσα ήταν σκοτεινή στο μπάτη / Καθώς ο βράχος της Ακρόπολης σκαμπανέβαζε / Σαν μεθυσμένος και οι θολωτοί τάφοι / Της Ασίνης ατένιζαν συνοφρυωμένοι / Όλα εκείνα που είχαν ταχθεί να κρύβουν / Ή όλα που νομίσαμε ότι μάθαμε / Κι ας καλύπτονταν στο βαθύ σκοτάδι της σπηλιάς. / Ο γιος της Ενάρετης με το ένα φρύδι ανασηκωμένο / Κι ο μπάτης που τρελαίνει εκείνη την ώρα / Τη μοναδική που επαναλαμβάνεται κάθε Αύγουστο. / Οι πόλεμοι γίνονται χωρίς αιτία. / Ο βασιλιάς ατένισε το πέλαγος