Τις ιστορίες δεν άκουσα ποτέ του Ουρανού, τα χείλη μου δεν άγγιξαν κρασί παλιό. Τούτ’ η πεδιάδα, πώς μου ’ρχεχαι στο νου και της Σκωτίας το φεγγάρι σαν αίμα πορφυρό; Ένα κοράκι με μιαν άρπα ταίρι απολογιούνται στην ύπουλη σιγή. Των ιπποτών διαβαίνει έν’ ασκέρι, τα μαντίλια λάμνουν στην απολαμπή…