Φέτος θα σχολιάσουμε το σύνηθες κοινωνικό φαινόμενο της καθιερωμένης πια και παραπλανητικής μορφής, το προσωπείο, που από νωρίς επιβάλλεται στους ανθρώπους για να «συναλλαγούν» και που στο τέλος ενσωματώνεται με το από πίσω πρόσωπο, εκμηδενίζοντας τον ηρωικό ρόλο και την ύπαρξή του! Είναι επίσης… σύνηθες και «καταξιωμένο» στους πολλούς –χωρίς αυθάδεις γενικότητες– το προσωπείο ν’ αναγνωρίζεται μέσα στα προσόντα του σύγχρονου ανθρώπου, σαν μορφή πολλάκις… ικανότητας και προσαρμογής αλλά και ταυτότητα αναγνωρίσεως σε κάθε χώρο. Είμαστε ή παρουσιάζουμε έτσι, συνεχείς και καθημερινές απόκριες,ολοχρονίς!