Η ποίηση του Έκτορα Κακναβάτου είναι μια αυθεντική υπερρεαλιστική ποίηση, που άλλοτε ξαφνιάζει με τις απρόσμενες συνταγματικές της συνάψεις, άλλοτε γίνεται οικεία και άμεση με τη χρήση του κλητικού και ερωτηματικού λόγου και με τη χρήση του δευτέρου προσώπου και άλλοτε ο εξερχόμενος οργισμένος λόγος κρύβει μια υπόγεια ευαισθησία και ένα λυρισμό άλλης ποιότητας. Για να προσεγγιστεί η συγκεκριμένη ποίηση χρειάζεται την αποδοχή από τον αναγνώστη, ώστε να γίνει αναγνώσιμη και οικεία, αλλά και για να διερευνηθεί η ποιητική του ποιητή, που με την πρώτη ματιά δε φαίνεται εύκολα προσπελάσιμη.