Αυτή η θάλασσα / δεν έχει παραλίες ούτε γυαλό / δεν ακουμπάει, στέκει μονάχη της / την ερημιά της γεμίζουν αφροκόκαλα / σύννεφα κουρέλια, ερείπια του καιρού. / Ο ήλιος πάντα στις βασικές εργασίες του / πρωί αρχίζει να διαγράφεται / το βράδυ σούρουπο / εκεί ρίχνει το πυρετό του· / ξέρω μια θάλασσα, βράδυ βγαίνουν φωνές μέσ’ / από τα σωθικά της / – άστους λέει να λούζονται / μια μέρα όλους θα τους καταπιώ.