Συχνά, διάβαζα ξανά και ξανά την ίδια σελίδα, παραδίδοντας τον εαυτό μου στο μακρόσυρτο μοιρολόι του ρασοφορεμένου άντρα που, δεκαεπτά χρόνια μετά την προδοτική παραβίαση της Κερκόπορτας, έχει κουρνιάσει σε κάποια ερημιά της Λήμνου; «στρουθίον μονάζον», ανασκαλεύοντας τη μνήμη του, σπαράζοντας με τις θύμησες την καρδιά του, τρέμοντας ακόμα από το μίσος του. Γιατί «και η συγχώρεση είναι λήθη…» Είναι ένας παλαιός αυλικός. Ένας στρατιωτικός που πολέμησε στο πλευρό του αυτοκράτορα στα τείχη της βασιλεύουσας τις στερνές της ώρες, είδε με τα ίδια του τα μάτια την απίστευτη αγριότητα της ʼλωσης κι έχασε τα πάντα εκτός από την απαντοχή. Με γοητεύουν τα ξεστρατίσματα της μνήμης του. «Τα ιστορώ από την αρχή. Τα ιστορώ και από το τέλος… «Αυτό δίνει την αυθεντική ποιότητα χρονικού στο βιβλίο. Την Ιστορία τη διαβάζει ψυχρά, κριτικά κανείς. Με την προσωπική μαρτυρία, την κατάθεση της ανάμνησης, ταυτίζεται συναισθηματικά. Το χειρόγραφο του ασκητή της Λήμνου έχει κενά.