Βράδιασε κιόλας, / σύντροφε του Αρμπάτ, / κι εσύ με μάτια κόκκινα, / περίσκεψη γεμάτος, / αναρωτιέσαι και κοιτάς / με λύπη τα συντρίμμια: / «αυτά, λοιπόν, απέμειναν / απ’ την εξέγερση που χρόνια ετοιμάζαμε / και καρτερούσε τούτη η αυγή να ιδεί / να ξεδιπλώνει;»