Ανέλαβα να παρουσιάσω το θέμα «Ο μύθος του Προμηθέα κι ένα νεοελληνικό παραμύθι» όχι με την ιδιότητα του ερευνητή –εθνολόγου, λαογράφου ή άλλου– που δεν την έχω, αλλά με την τριπλή μέση ιδιότητα: του κλασικού φιλολόγου (Μέσης Εκπαίδευσης), του δασκάλου που επί τριάντα τόσα χρόνια δίδαξε τα κλασικά και τα νεοελληνικά γράμματα στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και του ανθρώπου που ευτύχησε –τώρα που η ζωή μας έγινε τόσο άχρωμη και ανούσια, νομίζω ότι μπορώ να το πω– που ευτύχησε λοιπόν να είναι από τους τελευταίους που πρόλαβαν όχι απλώς να γνωρίσουν, αλλά να ζήσουν ως ενεργά μέλη την κοινοτική ζωή, όπου συντηρήθηκε ο παραδοσιακός λαϊκός μας πολιτισμός. Και εξηγούμαι: Ως κλασικός φιλόλογος ήταν επόμενο να βρω μπροστά μου το μύθο του Προμηθέα, πασίγνωστον άλλωστε από την περιώνυμη τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης», με την οποία ο ʼγγελος Σικελιανός είχε εγκαινιάσει τις Δελφικές Γιορτές το 1927.