Ολόκληρη η συλλογή είναι μια ποιητική σύνθεση, με τον «οιακίζοντα» Μενεσθέα σύμβολο της υπεράσπισης των ιερών, αλλά και με την οπτασία Εκείνης «πάνω σε μούλα χρυσοπέταλη στητή και άλαλη η πατρικία», που περιφέρεται αέρινη σε όλη την πορεία της επανάστασης των στοιχείων και προκαλεί το θάμπος «ωι τι θάμπος ασημιού τα σεληνιακά σφυρά της». Όμως πέρα από την ασπόνδυλη αυτή πλην σαφή σύνθεση του ποιήματος, που αποτελεί μια συνολική εικόνα της «βραχουριάς» ενάντια στο «αλλοδαπό», «ότι η προβιά μας σάπισε και ζέχνει κι ότι/μπαλτάς αλλοδαπός γλύφει τον αιθέρα του ως στάζει αίμα», λέει, πέρα λοιπόν από την αέρινη αυτή συνθετική του ποιήματος, υπάρχει ένας ευτυχισμένος ποιητικός υπερρεαλισμός, που σ’ αφήνει άφωνο: «Στα στήθια του Ταΰγετου αλάλαζε ασίγαστος ασβέστης», λέει. Και σε άλλο σημείο: «Αμολημένο δίχως χάμουρα κυλιότανε στα γαϊδουράγκαθα το Μεσημέρι…».