Η ταινία αυτή του Γκρηναγουέη δε διεκδικεί τη δυναμική ισορροπία ενός τελειωμένου έργου, την αλήθεια, την ταυτότητα των πραγμάτων, τις τελικές εξηγήσεις. Είναι γεμάτο ρητορική της φαντασίας και του αισθητισμού, συγκρητισμό αφηγήσεων, σύγχυση και ανεδαφικότητα και κίνδυνο επαναλήψεων, χασμάτων και σκανδαλώδους ερωτοτροπίας με μία τεχνολογία προωθημένη πολύ σε σχέση με την τεχνική της γραφής και έναν καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που αντιφάσκει με την οπισθοδρόμηση στην αρχαία Ιαπωνικότητα. Το PILLOW BOOK μπορεί να αποδοθεί στο μεταμοντερνισμό. «Ένα στιλ πολιτισμού που αντανακλά κάτι απ’ αυτήν την εποχική μεταβολή, σε μια αβαθή, αποκεντρωμένη, ανεδαφική, αυτο-ανακλαστική, παιγνιώδη, εκλεκτική, παράγωγη, πλουραλιστική τέχνη, η οποία θολώνει τα σύνορα μεταξύ «υψηλής» και «λαϊκής» κουλτούρας, όπως επίσης τα όρια μεταξύ τέχνης και καθημερινής εμπειρίας» (Τέρρυ Ήνγκλετον στο βιβλίο «Οι Αυταπάτες του Μεταμοντερνισμού»).