ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ σε ένα πρώτο ξεφύλλισμα της μελέτης του Δ. Ραυτόπουλου για τον ʼρη Αλεξάνδρου η αντίδραση μου υπήρξε διφορούμενη. Από τη μια, με γοήτεψαν η γλαφυρότητα και η διακριτική εκφραστικότητα της κριτικής γραφής, όπως τη διέκρινα μέσα από μερικά αποσπάσματα που διάβασα στην τύχη, και μου ενέπνευσε οπωσδήποτε σεβασμό, έστω και μόνο από ποσοτικής απόψεως, ο όγκος του μόχθου που εμπεριέχεται στο ογκώδες αυτό πόνημα. Από την άλλη, όμως, αναρωτιόμουν μήπως τετρακόσιες και πλέον σελίδες είναι υπερβολικά πολλές, προκειμένου για έναν –πώς να το κάνουμε;– scriptor unius libri, όπως ο Αρης Αλεξάνδρου, που τα υπόλοιπα γραπτά του, εν συγκρίσει με Το κιβώτιο, σαφώς φαντάζουν πάρεργα και ασκήσεις αριστεράς χειρός. Μήπως, δηλαδή, η σημασία αυτού του μοναδικού έργου –όχι μόνον εις ό,τι αφορά τη δημιουργική σταδιοδρομία του συγγραφέα του, αλλά και τη μεταπολεμική μας πεζογραφία στο σύνολο της– κινδυνεύει να επισκιασθεί από την πληθώρα των λεπτομερειών ιστορικής και βιογραφικής φύσεως που παραθέτει ο Δ. Ραυτόπουλος; Και μήπως, με το πολυδιάστατο της έρευνας και με τη διασπορά των στόχων που θέτει, ο ίδιος ο κριτικός αδικεί το βαρυσήμαντο όγδοο κεφάλαιο της μελέτης του, με τις εξήντα σελίδες οι οποίες περιλαμβάνουν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η κριτική πρόσληψη του Κιβωτίου στην Ελλάδα;