Τελειώνοντας, επισημαίνω ότι η αρχική σύλληψη του έργου παρουσιάζεται σαν ένα «παιχνίδι», ένα στοίχημα ανάμεσα στο συγγραφέα και τον Αυστριακό μουσικολόγο φίλο του, που του προμήθευσε τις επιστολές. Ο πεζογράφος τόλμησε να τις διαβάσει και να τις «ερμηνεύσει» με τον τρόπο του, γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα, ενώ ο επιστήμονας δίστασε να τις παρουσιάσει στο χώρο του. Γι’ αυτό με αρκετή ειρωνεία προς όλες τις κατευθύνσεις ο Πανσέληνος σχολιάζει: «το κλίμα των καιρών που ζούμε δεν εννοεί το τιτάνιο έργο της ανατροπής της Ιστορίας•] Χωρίς να θέλω να θίξω στο παραμικρό το κύρος και την αξιοσύνη τον σοφού μου φίλου, πρέπει ωστόσο να ομολογήσουμε πως λείπουν ανάμεσα στους επιστήμονες της εποχής μας τα αναστήματα που θα τολμούσαν σήμερα ν’ αρθρώσουν ένα νέο “e pur si muove!”» (σελ. 16). Να πιστέψουμε, λοιπόν, πως το κύριο μήνυμα του έργου είναι ότι η τέχνη μέσα σε όλους τους μύθους, τα σύμβολα και τις συμβάσεις της εκφράζει πιο άφοβα και ουσιαστικά την αλήθεια;