ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΜΗΠΩΣ να εξηγήσω κατ’ αρχάς γιατί προτίμησα να μη δώσω μια διάλεξη για τον Δάντη, αλλά παρατύπως να μιλήσω για την επίδραση που έχω δεχθεί από αυτόν; Ενεργώντας έτσι εμφανίζω ως μετριοφροσύνη εκείνο που θα φαινόταν εγωισμός• αυτή δε η προσποιητή μετριοφροσύνη, είναι απλώς φρόνηση. Ουδόλως είμαι ειδικός στον Δάντη και οι γνώσεις που έχω της ιταλικής είναι τέτοιες που, στην παρούσα περίσταση, από σεβασμό προς το ακροατήριο και προς τον ίδιο τον ποιητή, θα αποφύγω να παραθέσω αποσπάσματα στο πρωτότυπο. Επίσης, αισθάνομαι ότι δεν έχω τίποτε περισσότερο να συνεισφέρω στο θέμα της ποιήσεως του Δάντη από όσα κατέγραψα, πριν από χρόνια, σ’ ένα σύντομο δοκίμιο. Όπως εξήγησα στον αρχικό πρόλογο εκείνου του δοκιμίου, εδιάβασα Δάντη μονάχα με μια πεζή μετάφραση δίπλα στο κείμενο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο άρχισα να ξεδιαλύνω τη Θεία Κωμωδία πριν από σαράντα χρόνια, κι όταν ενόμιζα ότι είχα καταλάβει το νόημα μιας παραγράφου που μου άρεσε ιδιαιτέρως, το εμπιστευόμουνα στη μνήμη