ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ αποτελούν πεδίο έρευνας της Ιστορίας της Τέχνης και συνθέτουν ένα περίπλοκο κεφάλαιο, όπου υπεισέρχονται κι άλλοι επιστημονικοί κλάδοι. Όχι γιατί η μυθολογία έγινε πρόσφατα αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, αλλά γιατί ο μύθος συνεχώς ανανεώνει και γονιμοποιεί την Τέχνη. Ίσως σ’ αυτήν τη συνεχή τροφοδότηση της Τέχνης από το μύθο να οφείλεται και η έλλειψη ακριβούς ορισμού του μύθου, παρά την πληθώρα των μελετών. Η επιστήμη του αποδίδει τόσους προσδιορισμούς όσες είναι και οι χρήσεις του. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν πως ο μύθος σχετίζεται με το μυστήριο, με κάτι το κρυφό, το μη αποδεκτό ή μη κατανοητό από τους πολλούς. Η ετυμολογία της λέξης που προέρχεται από το μύω και σημαίνει κλείνω τους οφθαλμούς ή τα χείλη, καθώς και τα παράγωγα του, μύστης, μυστήριο, μυστικισμός, αλλά και μυθοπλασία, μυθιστόρημα, μυθολογία, κ.λπ., μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι ο μύθος, ιδιαίτερα στον πρωτόγονο άνθρωπο, συνδέεται άμεσα με τη θρησκεία, με την ασύλληπτη ή ακατανόητη πτυχή του θείου, ή ότι ο μύθος εξιστορεί γεγονότα και καταστάσεις προγενέστερα της Ιστορίας, προσδιορίζει κι επεξηγεί την κοσμογονία. Απ’ όποια σκοπιά κι αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το μύθο, γίνεται αντιληπτό ότι ο μύθος είναι αφήγηση, είναι λόγος, «λόγος απλά χωρίς δράση», λόγος που εκμυστηρεύεται κανείς σε κάποιον, και κατ’ επέκταση είναι η φανταστική αφήγηση με διδακτικό και σκεπτικό κυρίως χαρακτήρα, είναι η παράδοση εκείνη που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, είναι η αλληγορική και συμβολική επεξήγηση φυσικών φαινομένων ή πραγματικών συμβάντων. Ο γνωστός μάλιστα μυθολόγος Μιρσέα Ελιάντ ισχυρίζεται πως με κάθε μύθο έχουμε να κάνουμε και με «μια ιερή ιστορία, μ’ ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην απαρχή των μυθικών χρόνων».