Η Πέμπτη πράξη, με τρία θεατρικά (τα μονόπρακτα Μετά την πρόβα και Η τελευταία κραυγή, και το τρίπρακτο Σειέται και κορδώνεται) και έναν εισαγωγικό Μονόλογο, κυκλοφόρησε στα τέλη του 1994. Είναι η πρώτη φορά που ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης εκδίδει πρόσφατα κείμενα του σε θεατρική μορφή, αν και ο ίδιος θέλει να τα βλέπει σαν κείμενα που μπορούν να ερμηνευτούν σε οποιαδήποτε μορφή –θεατρική, κινηματογραφική, τηλεοπτική– ή και απλώς να διαβαστούν. ʼλλωστε όλα τα κείμενα του Μπέργκμαν εύκολα μεταφράζονται σε εικόνες. […] / Στο τέλος του Μονολόγου, θέλει ν' ακούγεται το βαλς από την Εύθυμη Χήρα. Μας κλείνει το μάτι: ήταν μια από τις πιο μεγάλες του θεατρικές επιτυχίες. Αλλά τον ίδιο σκοπό τραγουδάει και η Winnie στο Ω ευτυχισμένες μέρες, του Μπέκετ. Το θέατρο είναι μια οικογένεια. / Αυτός είναι ο Μπέργκμαν. Πάντα αμετανόητα ίδιος. Δαιμονικός. Και με το δαίμονα που τον κατέχει.