Σε μια ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, που μου είχαν κάνει για το αφιέρωμα του περιοδικού «Το Δέντρο» στον Κάλβο, με ρώτησαν και ποια από τις ωδές του είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη. Συνήθως, δυσκολεύεται κανείς ν' απαντήσει σε παρόμοιες ερωτήσεις, αλλά προκειμένου για τον Κάλβο η ερώτηση γίνεται πιο δύσκολη. Γιατί, μολονότι πρόκειται για είκοσι μόνον ωδές, ακόμα και οι καλύτερες απ' αυτές παρουσιάζουν αλλού περισσότερα κι αλλού λιγότερα ποιητικά κενά, ώστε σχεδόν καμιά, παρά την άρτια νοηματική κι αρχιτεκτονική τους συγκρότηση, να μην αποτελεί το τέλειο ποίημα, καθώς, από την καθαρά ποιητική άποψη, πιο πολύ λειτουργούν αποσπασματικά όλες μαζί παρά ως ακέραιες μονάδες και αδιάσπαστα σύνολα. Το είπε νωρίτερα κι ο Σεφέρης, τόσο στις «Απορίες διαβάζοντας τον Κάλβο» όσο και στον «Πρόλογο για μια έκδοση των Ωδών», πως «καμιά ώδή του δε βγήκε ακέραια από την αρχή ως το τέλος». Μπορεί αρχιτεκτονικά και νοηματικά να μοιάζουν ακέραιες, μα ο ποιητής παθαίνει κάθε τόσο διαλείψεις και χάνεται η ποιητική συνοχή. Αντίθετα, ευκολότερα θα μπορούσαμε να επισημάνουμε ποια είναι η πιο αποκαλυπτική και διαφωτιστική από την άποψη της εσωτερικής του περιπέτειας.