Οι λόγοι που ωθούν σε μια προσπάθεια συσχετισμού δημοτικού τραγουδιού -υπερρεαλισμού είναι αρνητικοί και θετικοί. Επειδή δηλ. ο υπερρεαλισμός θέλησε να είναι και θεωρηθηκε μια ακραία επανάσταση απέναντι στη λογοκρατία (την εποχή που όμοιες επιθέσεις άρχιζαν από τις θετικές επιστήμες, όπως λ.χ. έκανε η κβαντική φυσική), φαίνεται φυσική η σύγκρισή του με το λαϊκό τραγούδι. Αλλά, βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι η διαφορά δύο πραγμάτων προς κάτι άλλο δε συνιστά και αυτονόητη σχέση μεταξύ τους. Η αμφισβήτηση ακόμη ενός χρεοκοπημένου αστικού πολιτισμού, από την οποία τροφοδοτήθηκε ο υπερρεαλισμός, που «είναι ένας ρομαντισμός στο έπακρο», μοιάζει να αναφέρεται αυτόματα στο μοναδικό άλλο ενδεχόμενο, δηλ. στην αγροτική ζωή της υπαίθρου που έχει παραγάγει το δημοτικό τραγούδι - πράγμα και πάλι συζητήσιμο, γιατί η άρνηση κάποιας κατάστασης δε συνιστά και αυτονόητη αποδοχή της αντίθετής της. Αλλά ίσως πιο πολυ ακόμη μοιάζουν να συνηγορούν τα χαρακτηριστικά που θέλησε να έχει ο υπερρεαλισμός τα σχετικά με τα πιο βαθιά, αρχέγονα και σταθερά στοιχεία γλώσσας, όπως ο μύθος, η εξωτερική σκοτεινότητα, η αλογία, ο αυθορμητισμός της έκφρασης, μ’ ένα λόγο η γλωσσική αμεσότητα και ειλικρίνεια και τελικά η πραγμάτωση μιας ακραίας οντολογικής γλώσσας.