Αφορμή για όσα θα αναπτύξω παρακάτω στάθηκε η προτροπή που μου έγινε κάποτε για προβληματισμό γυρω από τη σχέση μεταξύ λογοτεχνίας και (αυτο)βιογραφίας. Επειδή όμως η προταθείσα θεματολογία άνοιγε ένα πεδίο που και αχανές το έβρισκα και ιδιαίτερα «ολισθηρό» σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, αιστάνθηκα την ανάγκη να την περιορίσω μέχρι ενός σημείου, ανάγοντάς την σε ένα συγκεκριμένο (και προσδιορίσιμο) αντικείμενο. Οι ακόλουθες σελίδες είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο μπόρεσα να αποκομίσω από εκείνη την στοχαστική εμπειρία. / Σε τούτη λοιπόν την προοπτική, η Κίχλη διαμορφώνεται ως διακείμενο, το οποίο περιλαμβάνει το ποιητικό κείμενο και τον περίγυρό του και συνεπάγεται τη διατομή δύο τουλάχιστον κωδίκων: του απομνημονευτικού (ημερολογίου) και του δοκιμιογραφικού, και με την (δυνάμει) παρουσία ενός τρίτου, του κινηματογραφικού, που βρίσκεται ενσωματωμένος στον δεύτερο. Εάν δε η τελευταία αυτή δυνατότητα δεν έμενε σε λανθάνουσα κατάσταση, η αλυσσιδωτή διαδικασία θα μπορούσε να συνεχισθεί επ’ άπειρον.