Αντικείμενο του παρόντος άρθρου αποτελούν κάποιες σκέψεις για τη χρήση ορισμένων ιδιαίτερων λέξεων στα Ελεγεία τής Οξώπετρας του Οδυσσέα Ελύτη, οι οποίες σχετίζονται με τον όρο «δημιουργικότητα της ανθρώπινης γλώσσας». Ας ξεκινήσουμε με το ρήμα «καταρκυθμεύω». Το ρήμα «καταρκυθμεύω» αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα της δημιουργικότητας της ανθρώπινης γλώσσας στο λεξιλογικό της επίπεδο. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι «...κατεξοχήν χαρακτηριστικό του ποιητικού λόγου είναι ότι μπορεί, έχοντας ως πρώτο του υλικό την καθημερινή χρηστική γλώσσα, να λειτουργεί τριπλά: ανατρεπτικά, ακυρωτικά και (ανα)δημιουργικά» (Παρίσης 1986). [...] Τέλος, αυτό που πάντα πρέπει να έχει κατά νου ο αναγνώστης –και πολύ περισσότερο ο μελετητής/ερευνητής– ενός ποιητικού έργου είναι ότι: «αυτό που κάνει ο ποιητής είναι το να δημιουργεί μια καινούργια γλώσσα ή διάλεκτο και το έργο που αντιμετωπίζει ο αναγνώστης μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με αυτό της εκμάθησης μιας καινούργιας γλώσσας ή διαλέκτου.