ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ του Απολογισμός και νέο ξεκίνημα, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 1945 στο περιοδικό Τα Νέα Γράμματα, ο Οδυσσέας Ελύτης, υπερασπιζόμενος τον Υπερρεαλισμό, έγραφε: «To ξαναλέω, με τον ʼγγελο Σικελιανό, αγγίζουμε σε παραπάνω από ένα σημεία, όπως και σε άλλα χωρίζουμε. Οι μέθοδοι, επομένως, της ποιητικής μας λειτουργίας δε θα ’τανε ποτέ δυνατόν να συμπέσουν». Ο σκοπός μου, στη μικρή αυτή μελέτη, είναι να δείξω ένα από τα σημεία που, κατά τη γνώμη μου, ο Σικελιανός και ο Ελύτης αγγίζονται, χωρίς βέβαια, να συμπίπτει η μέθοδος της ποιητικής λειτουργίας τους. To σημείο αυτό βρίσκεται στην πεποίθησή τους για την ένθεη φύση χου ποιητή. Ελπίζω να δείξω την πεποίθηση αυτή διατυπωμένη θεωρητικά ή μετουσιωμένη ποιητικά σε πολύ σημαντικά έργα τους. Και στους δύο Ποιητές υπάρχει η ιδέα της αποθέωσης του Ποιητή. Ο Σικελιανός αποθεώνει τον εαυτό στον Αλαφροΐσκιωτο και αλλού. Ο Ελύτης αποθεώνει τον εαυτό του στη «Γένεση» και αλλού. Πιστεύοντας στη θειότητά τους επιχείρησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, για τον εαυτό τους και για μας, τη διαμόρφωση μιας “ε-νιαίας και μείζονος” συνείδησης χης Ζωής». Ως ποιο βαθμό το κατόρθωσαν αυτό αποτελεί θέμα για συζήτηση. Όμως, ανεξάρτητα από όποιες βιοθεωρητικές εκτιμήσεις υπάρχουν, ή θα υπάρξουν στο μέλλον, όλοι μας ξέρουμε πως «ό,τι έσωσαν μες στην αστραπή» αυτοί οι δυο μεγάλοι μας Ποιητές, «καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει».