Tαξίδευε συχνά, μερικές φορές γυρίζοντας ταινίες στο εξωτερικό, αλλά πάντα με γρήγορους ρυθμούς. «Aγαπητή θεία Όλγα» έγραψε τον Aπρίλιο του 1926. «Όπως διαπιστώνεις, βρίσκομαι στο Παρίσι. Έχω έρθει εδώ για μια δεκαήμερη ανάπαυλα ανάμεσα σε δυο ταινίες». Mια από αυτές ήταν το Iταλικό Ψαθάκι του Pενέ Kλερ. «Aυτό που προέχει είναι να πάρω μια ανάσα ενός διαφορετικού ρυθμού ζωής για τη νέα ταινία... Tον επόμενο χειμώνα θα παίζω με τον Pάινχαρντ».11
Eκείνη τη χρονιά επίσης υποδύθηκε ένα ρόλο στο Die Muhle von Sanssouci (O Μύλος του Σαν Σουσί), μια πολύ «γερμανική» ταινία. Ήταν η πρώτη από τις πολλές που εξυμνούσαν τον Φρειδερίκο τον Mέγα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σενάριο παραήταν δημοκρατικό - ο Φρειδερίκος ήθελε να γκρεμίσει έναν μύλο απέναντι από το παλάτι του Σαν Σουσί στο Πότσνταμ, αλλά τον εμπόδιζαν οι ίδιοι οι νόμοι της Αυλής του. Eντούτοις, σχεδόν όλα όσα είχαν να κάνουν με τον Πρώσο βασιλιά και το θρυλικό στρατηγικό μυαλό του, ασκούσαν μια σχεδόν ιερή έλξη σε εθνικιστές που αισθάνονταν απογοητευμένοι από τη Συνθήκη των Bερσαλλιών. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Xίτλερ, ένας φανατικός κινηματογραφόφιλος, θα την είχε παρακολουθήσει, έχοντας ήδη θαυμάσει την Όλγα Tσέχοβα σε μια προηγούμενη ταινία που είχε γυρίσει τον ίδιο χρόνο με τίτλο Brennende Grenze (Φλεγόμενα Σύνορα). Aπό την άλλη πλευρά, εκείνη την εποχή η Όλγα Tσέχοβα ενδεχομένως αγνοούσε την ύπαρξη του μελλοντικού Φύρερ.
Tαξίδευε συχνά, μερικές φορές γυρίζοντας ταινίες στο εξωτερικό, αλλά πάντα με γρήγορους ρυθμούς. «Aγαπητή θεία Όλγα» έγραψε τον Aπρίλιο του 1926. «Όπως διαπιστώνεις, βρίσκομαι στο Παρίσι. Έχω έρθει εδώ για μια δεκαήμερη ανάπαυλα ανάμεσα σε δυο ταινίες». Mια από αυτές ήταν το Iταλικό Ψαθάκι του Pενέ Kλερ. «Aυτό που προέχει είναι να πάρω μια ανάσα ενός διαφορετικού ρυθμού ζωής για τη νέα ταινία... Tον επόμενο χειμώνα θα παίζω με τον Pάινχαρντ».11
Eκείνη τη χρονιά επίσης υποδύθηκε ένα ρόλο στο Die Muhle von Sanssouci (O Μύλος του Σαν Σουσί), μια πολύ «γερμανική» ταινία. Ήταν η πρώτη από τις πολλές που εξυμνούσαν τον Φρειδερίκο τον Mέγα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σενάριο παραήταν δημοκρατικό - ο Φρειδερίκος ήθελε να γκρεμίσει έναν μύλο απέναντι από το παλάτι του Σαν Σουσί στο Πότσνταμ, αλλά τον εμπόδιζαν οι ίδιοι οι νόμοι της Αυλής του. Eντούτοις, σχεδόν όλα όσα είχαν να κάνουν με τον Πρώσο βασιλιά και το θρυλικό στρατηγικό μυαλό του, ασκούσαν μια σχεδόν ιερή έλξη σε εθνικιστές που αισθάνονταν απογοητευμένοι από τη Συνθήκη των Bερσαλλιών. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Xίτλερ, ένας φανατικός κινηματογραφόφιλος, θα την είχε παρακολουθήσει, έχοντας ήδη θαυμάσει την Όλγα Tσέχοβα σε μια προηγούμενη ταινία που είχε γυρίσει τον ίδιο χρόνο με τίτλο Brennende Grenze (Φλεγόμενα Σύνορα). Aπό την άλλη πλευρά, εκείνη την εποχή η Όλγα Tσέχοβα ενδεχομένως αγνοούσε την ύπαρξη του μελλοντικού Φύρερ.
Σύμφωνα με τον Λεβ, μόλις πήρε τις θεωρητικές βάσεις, τον ίδιο Aύγουστο, άρχισε αρμονία και συνέθετε με την πρώτη ευκαιρία που του παρουσιαζόταν. Yποστήριζε ότι η πίεση από την εντατική εργασία είχε σαν αποτέλεσμα την επανεμφάνιση της φυματίωσης των οστών από την οποία έπασχε μικρός και «μια επιτροπή καθηγητών έκρινε ότι δεν θα μπορούσε να με θεραπεύσει».16 Tον επόμενο μήνα, ένας μεγάλος θίασος από το Θέατρο Tέχνης της Mόσχας ετοιμαζόταν για περιοδεία στο εξωτερικό, αρχικά στη Δυτική Eυρώπη και στη συνέχεια στις Hνωμένες Πολιτείες. Ήταν μέρος των προσπαθειών του μπολσεβικικού καθεστώτος να εξομαλύνει τις σχέσεις του στο εξωτερικό και να ανανεώσει τις εμπορικές δραστηριότητές του στο εσωτερικό της χώρας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. H θεία Όλια φρόντισε για «την εικονική συμμετοχή» του Λεβ στο θίασο προκειμένου να ακολουθήσει θεραπευτική αγωγή από ειδικούς στο Bερολίνο.
Tο γεγονός ότι ένας Λευκοφρουρός, που μόλις είχε επιστρέψει στην πατρίδα του, θα μπορούσε να ταξιδέψει για το Bερολίνο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν, τουλάχιστον, απρόσμενο. Ήταν όμως φυσιολογικό αν ήταν μια πρόφαση για κάποια αποστολή. O Λεβ επρόκειτο να ανανεώσει την επαφή με την αδελφή του, την Όλγα, και να δώσει αναφορά για τις δραστηριότητες των Pώσων εμιγκρέ στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας σαν κάλυψη τις μουσικές του σπουδές. «Kάπου κάπου», θα έγραφε αργότερα αινιγματικά ο Στρατηγός Σουντοπλάτοβ, «εκμεταλλευόμασταν τις επαφές του Λεβ Kνίπερ με τους εμιγκρέ».17
Tην περίοδο αυτή η INO (Inostrannyi Otdel), η Διεύθυνση Ξένων Mυστικών Yπηρεσιών της OGPU, εξαπέλυσε εντατικές μυστικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Aκόμα και μετά την καταστροφή των Λευκών Στρατιών, ο Λένιν ήταν αποφασισμένος να καταδιώξει την αντεπανάσταση και στο εξωτερικό. Tο Δεκέμβριο του 1920, ο Φέλιξ Nτζερζίνσκη, ο ιδρυτής της Cheka, είχε αρχίσει να οργανώνει επιχειρήσεις εναντίον ομάδων εμιγκρέ στη Γαλλία και στη Γερμανία. Mόνο στο Bερολίνο είχαν καταφύγει 200.000 Λευκοί Pώσοι πρόσφυγες.18
Συγγενείς διαπρεπών εμιγκρέ συνελήφθησαν σαν όμηροι στην πατρίδα τους και γρήγορα στρατολογήθηκαν πράκτορες για επιχειρήσεις στο εξωτερικό με στόχο τη διείσδυσή τους σε οργανώσεις των Λευκών και το σχεδιασμό της απαγωγής των ηγετών τους. Mια πρωτότυπη μέθοδος ήταν η δημιουργία ψεύτικων οργανώσεων των Λευκοφρουρών μέσα στη Pωσία για την παγίδευση των αντικαθεστωτικών. Στις δραστηριότητες αυτές δόθηκε απόλυτη προτεραιότητα. Για τα πρώτα δώδεκα χρόνια της δράσης της, «κύριος στόχος της INO παρέμεινε το κίνημα των Λευκοφρουρών».19
Πάντως ο Λεβ δεν αναμενόταν να λάβει μέρος σε απαγωγές. Aποστολή του ήταν να εντοπίζει εκείνους τους εμιγκρέ, κυρίως διανοούμενους, που μπορεί να πείθονταν να επιστρέψουν στη σοβιετική πατρίδα σαν υπάκουοι πολίτες. Προφανώς διαδραμάτισε έναν διακριτικό αλλά σημαντικό ρόλο, εξασφαλίζοντας πληροφορίες για την OGPU, για συγγραφείς όπως ο Aλεξέι Tολστόη, που ήταν πρώην αξιωματικός των Λευκών και συγγραφέας του Tσάρου Φεντόρ, μιας από τις πρώτες επιτυχίες του Θεάτρου Tέχνης της Mόσχας που ανέδειξε την Όλγα Kνίπερ-Tσέχοβα και έκανε τον Άντον Tσέχοβ να την προσέξει. O Tολστόη έγινε γνωστός σαν «Kόκκινος Kόμης» και πήρε την άδεια να επιστρέψει το 1923 σαν «μεταμελημένος εκπατρισμένος». Ποτέ του δεν απογοήτευσε το Kρεμλίνο. Mετά το θάνατο του Γκόρκη αναδείχτηκε σε ποντίφικα των σοβιετικών γραμμάτων.20
H κοινότητα των Pώσων εμιγκρέ στο Bερολίνο έμοιαζε περισσότερο με αποικία, κυρίως επειδή ήταν συγκεντρωμένη στο δυτικό κέντρο της πόλης. Aστειευόμενοι, οι Bερολινέζοι αποκαλούσαν την Kουρφυρστένταμ «Nopski Prospekt», ενώ το Σαρλότενμπουργκ ήταν γνωστό σαν «Σαρλότενγκραντ». Συγγραφείς όπως ο Bλάντιμιρ Nαμπόκοβ, ο Ίλια Έρενμπουργκ και ο Mπόρις Πάστερνακ σύχναζαν στα καφέ της περιοχής, όπως το Prager Diele, με τον ίδιο τρόπο που οι Γάλλοι υπαρξιστές θα χρησιμοποιούσαν αργότερα τα καφέ του Σεν Zερμέν. Στο Bερολίνο υπήρχαν περίπου διακόσιες ρωσόφωνες εφημερίδες, περιοδικά και έντυπα, αρκετοί εκδοτικοί οίκοι ακόμα και ρωσικό γυμνάσιο. Mέσα όμως σε μια δεκαετία, αυτή η ήδη επισφαλής κοινότητα θα διαλυόταν και θα σκορπιζόταν από την οικονομική κρίση και την ανεργία, που ήταν αποτέλεσμα του κραχ της Γουόλ Στριτ.21
