Η ποίηση του Σωκράτη Σκαρτσή έχει μιαν αξιοπρόσεχτη ενότητα και συνέχεια (ή μάλλον συνοχή), μολονότι εκτείνεται χρονικά σε μια περίοδο σαράντα χρόνων σχεδόν και σε έκταση ενός αριθμού βιβλίων, που υπερβαίνουν τις δύο δεκάδες. Γι' αυτό είναι, νομίζω, δυνατό, εξετάζοντας ένα βιβλίο, να ανιχνεύσεις συγχρόνως ορισμένα βασικά ή κύρια γνωρίσματα, που ισχύουν και γενικά για την ποίηση αυτή. Επιλέγω, για το σκοπό αυτό, ένα από τα τελευταία βιβλία του, τα «Ανάγλυφα» (1992). Ο Σκαρτσής δεν έπαψε ποτέ να αγαπάει -και να μελετάει- αρχαία ελληνική ποίηση και δημοτικό τραγούδι. Και Σολωμό. Και ανατολική ποίηση. Δηλαδή γενικά, θα έλεγα, πρότυπα ποίησης τα οποία, παρά τη βαθύτερη λυρική ελευθερία τους, δεν υπερέβησαν το μέτρο. Δε θυμάμαι να άκουσα ποτέ το φίλο Σκαρτσή να μιλάει για τη συγκίνηση που του χάρισε ένας υπερρεαλιστής ποιητής ή και πιο γενικά, ένας μοντέρνος ποιητής. Ενώ δεν απέκλεισε διόλου βέβαια τον «υπερρεαλισμό» της ποίησης που αγάπησε' φτάνοντας να ερωτευτεί και τα λαϊκά αινίγματα ή τις επωδές.
Επιλέξτε νομό για να δείτε τα μεταφορικά του προϊόντος:
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με 2.5€
0
Αγορά
